Bogdan Chocianowicz, ur. 21 lipca 1928 r. w Siedlcach. Dziennika­rzem de nomine - pisze o sobie - zostałem w paź­dzierniku 1951 r., de facto - po paroletnim tre­ningu. Przez 12 lat pracowałem w „Głosie Szczecińskim”. Po „gorącym polskim Październi­ku 56” redakcyjni rewolucjoni­ści, usuwając ówczesnego re­daktora naczelnego, wybrali mnie przewodniczącym kole­gium. Redakcyjny „rząd tym­czasowy” został po kilku mie­siącach spacyfikowany przez tzw. czynniki decyzyjne, a ja od lutego 1957 do końca roku 1964 byłem zastępcą redaktora na­czelnego „Głosu”.

Od stycznia 1965 do sierpnia roku następ­nego na etacie szczecińskiego korespondenta „Trybuny Ludu”, rezygnując z niego na własną prośbę i przez kilka miesięcy sekretarzując w warszawskim tygo­dniku „Fundamenty”. Ale w stołecznym klimacie nie czu­ł się najlepiej. Wrócił do Szczecina i od lutego 1967 aż do sierpnia 1990 r.  w szczecińskich redakcjach PR i TV. Był zastępcą na­czelnych redaktorów w Ośrodku TV oraz Rozgło­śni PR, a także samodzielnym publicystą i komentatorem. Pisał cotygodniowe felieto­ny dla „Kuriera”, a później dla „Głosu”.

Od sierpnia 1990 r. na emeryturze.